تراژدي گرگ و ديو!
آن شنیدستم کــــه یک قلّاده گــــــرگ اینچنیــــــــــن می گفت بـا بابا بزرگ:
ای فـــــــــــــــدای هیبت آن پــــوزه ات مـــــــــــن هلاک آن طنیــــن زوزه ات
ما غلافیم و تـــــــو شمشیری هنــــوز گرچــــه پیری عینهــــــــو شیری هنوز
گرچه یک سالی است عینک می زنی بــــــــــاز هم بر گلّــــــه پاتک می زنی
پـــــــــــای تـــــــــو هر چند دارد آرتروز وقت حمله لیـــــــــدر مایی هنــــــــوز
ادامه ...
از شبیخون تــــــــــو عاصی شد شبان هم سگش را از تو بنــــــد آمد زبــــان
شد شبان از حمله ی تــــــــو دیده تر نیست گرگی از تـــــــــو باران دیده تر
اشکمت از طعمـــــــــــــه ها فول آمده مسکن شنگــــــول و منگــــــول آمده!
بز بز قندی دگــــــــــــر ول مَعطل است همچـــــو قندی در بزاق تـــو حل است!
تــــــــا ز دندان تـــــــــو برقی دیده شد شاخ او چون شاخه ای خشکیده شد
کلـــــــه اش را سخت کوباندی به طاق پس زدی آن را به دیـــــــــوار اتــــــاق!
ای به هیبت گرگ و در هیکل چو میش عقــــــــل تو از "حبّــــه ی انگور" بیش
از جنابت پرسشی دارم کنــــــــــــــون تــا مـــــرا از لطف باشی رهنمــــــون
در جهــــــــــان خونخــوارتر از جنس ما هست آیــــــــــا ای بزرگ گرگـــــها؟
اینچنینش داد پــــاسخ گرگ پیــــــــــر حالی این کاغذ بیـــــــــــــا از من بگیر
یک نشانی مـــــــــــن نوشتم روی آن در پی پاسخ روان شـــــــــو ســوی آن
گــــــر چنین مشتاقی از بهـــــر جواب پاسخ خــــــــــود را برو آنجـــــــا بیاب
با دو صــد شـــــور وشعف گرگ جوان آن نشــــــــانی را گرفت و شد روان
رفت و رفت و رفت گرگ بیقــــــــــرار گـــــــــاه با ماشین و گاهی با قطـــار
پرس پرسان رفت و بر مقصــــد رسید چشم او شـــــــد چار تا از آنچـــه دید
در میـــــــــــــان دود یک دیــــــــو پلید فرت فرت از چنگ او خــون می چکید
دم به دم از نــــای آن اعجــــــوبه دیو چــــون صدای رعـــــــــد می آمد غریو
کرده دندان در تـــــن مردم فــــــــــرو می درید از خلــــــــق بیچـــــــاره گلو
خونشان را ریختی بــــــــــر روی خاک بعـــــد کردی دسته جمعی در مغاک
کـــــــــــــار مردم ضجّـــه بود و آه بود اشکشــــان با خــــون دل همراه بود
رفت تـــــــــا نزدیک او بـــــــا اضطراب گفت : پوزش حضــــــرت عالیجنــــاب!
انت مَصّاصُ الدِّمـــــــــــــــاءِ العاطفه! انت سلطــــانُ الذِّئـــــــــابِ الخاطفه!
مــــــــا به پیشت کمتر از یک ذرّه ایم گر چه خــــــود گرگیم اینجـــــا برّه ایم
بهر پایان نامـــــــــه تحقیقی مراست چشم این بنــده به یاری شمـــــاست
چون شمــــــا از جنس گرگان نیستی خــود بگـــــــــــــو عالیجنابا کیستی؟
مـن ندیدم اینچنین وحشی گــــــــری تــــــــــــو ز مایی یــــا ز جنس دیگری
ای تمـام گلّـه ها قربـــــــــــــان تــــــو مــــا کم آوردیم پیشت جـــــان تــــــو
چون تو خوانخواری به گیتی کس ندید شــــد دراکـــــــولا به پیشت رو سپید
ظاهراً هــــــــر چند می باشی دو پـا با بشــــــــــر انگـــــار داری فرقهـــــا
لطف کن با من بگــــو نام تو چیست؟ نعـــره ای زد گفت: نامم صهیونیست
این منم مـــن ؛ شرترین مصداق شر دشمن حـــق ؛ قاتل نــوع بشــــــــــر
گر چــــه در ظاهــــــــــــر شبیه آدمم چــــــــــــون هیــولا آتش آید از دَمـم
عهـــد من خونریزی و خونخواری است ذات مـــن از آدمیّت عــــــــاری است
بس جنایت در فلسطیــــــــن کرده ام قتــــل عـــــــام "دیر یاسین" کرده ام
گــــــــه جنایتکــــار " صبرا" می شوم گــــــــاه دژحیم " شتیلا" می شوم
از فلسطین قصـــد لبنــــــان می کنم هر چــــه آبادی است ویران می کنم
با چراغ سبــــــــــــــز آمریکا کنــــــون خلق لبنان را کشم در خاک و خـــون
تا که بوش از مـــــــــا حمایت می کند دستهــای مـــــــــــا جنایت می کند
بــا وجــــــــود مـــــــــا و شیطان بزرگ اندر این دنیا چه جــــای جنس گرگ
گرگهــــا کم کار و بی حس گشته اند ننگ اسراییل و یــو . اس گشته اند
با شمـــــــــا این اعتبار از دست رفت آبروی هر چه خونخـــــوار است رفت!
این بگفت و چنگ خــــود از هم گشود گرگ را ناگـــــــــــه ز جــای خود ربود
تـــــــا به خــــــــود جنبید گرگ بینـــوا دید خود را ناگهـــــــــان پـــــا در هـوا
گفت بـــــــــــــا گرگ جــــوان دیو پلید این بلا بر جــــــــان تـــو از تــو رسید
هرکــــــــه باشد اهل تحقیق و سوال مــــــا زنیم اینگونه بر او ضــــدّ حــال
ورنه پرسند این زمـــــــــــان اهل قلم از هلوکاستی کـــــــه گردیده علـــم
زنده زنده گــــــرگ را بــــــر سیخ کرد قصـــــــــــه اش را ثبت در تاریخ کرد!
با دَم خـــــــود پخت او را چــــون کباب خورد و رویش نیز یک لیـــــــوان آب!!
(طنزي که هم اينک به دستمان رسيد...!)
تعبير و تعمير خواب!
( نجوا + بوالفضــول )
خواب فوتبالی!!
نجــــوا :
شبی خواب و بیدار ، با فوتبـــــال چو یاران ، مرا نیز خوش بود حــــال
نشستم که بازی تماشــــــا کنم اگر چرتی افتاد حاشـــــــــــا کنم
به پا شد چنان شیون و جیغ و داد که فهمیدم آن اتفــــــــــاق اوفتاد
به هر حال زیدان درین سرنوشت بد آورد و جنجالی از ســــر نوشت
همه پا به تو پان پیکــــــــــار جوی پی ِ بردن ِ کاپ از هـــــــر دوسوی
کش و واکشی آشنـــــــا داشتند گلی تــــــــوی دروازه می کاشتند
درین گیر و واگیــــــــــــر گل باوران به نا گـــــــــــــاه دیدند اهل جهان
که یک سر به یک سینه برخورد کرد و شاید که آن سینه را خـــــرد کرد
فضولان ِ اهل محـــــــــل بــا شتاب که گاهی کـــره می ستانند از آب-
صـــدا را به فریــــــــــــاد برداشتند میانِ زمین تخــــــــم کین کاشتند
همه چشم هــــا آن طرف زوم شد و زیدان ، ز فینال ، محــــــــروم شد
خبـــر ، جاری ِ شهـــــر شد ریز ریز جراید نوشتن بسیـــــــــــــــار چیز
و با عکس های چنین و چنـــــــان گرفتند خـــــــــــال ِ وسط را نشان
سر انجام ، بازی کـــــه پایان گرفت یکی دامن ِ حــــــاجی زیدان گرفت
که : جونِ ننت ، ماجـــرا را بگــــــو برای چــــــــــــه بردی طرف را ز رو
زدی بر تنش شاخ ، چـــــون گاو نر که افتاد روی چمــــــــــــن مثل ِخر
در آغاز ، ژستی جهــــــانی گرفت سپس چهــــــره ی مهربانی گرفت
کمی پا به پا گشت و سرخ و سپید و از خشم ، تی شرت بر تـــن درید
پس از این که بغض از گلـو باز کرد سخن را بدین گونه آغـــــــــــاز کرد
که : "ماتراتزی"ِ قــــــد دراز ِ خرف مرا کــــــــــرد در پیش وجدان کنف
پدر سوخته ی ِ پست ِ یاوه دهان به من گفت مـــــادر فلان ، زن فلان
نهــــــــــاده به پیشانیم داغ ِ ننگ چه بهتر که می کشتمش با تفنگ
ازین بدتر آن کاپ ، مال مـن است که در دست این بچه اهریمن است
اگر باز هـــــم فرصت آید به دست سرش را به یک سنگ خواهم شکست
به این قصه می کردم آهسته گوش سرم بود افتـــــــــــاده بر روی دوش
یکی گفت بیدار شو جـــــام رفت و زیدان بیچـــــــــــــــاره نا کام رفت
بوالفضول:
الا ای سخنگـوی شیرین سخـــن که شعرت چو قند است از بهـر من
الا ای کــــــــه خوابت جهانی شده و تعبیرش آنســـــان که دانی شده
دلت جـــای تاپ تاپ ؛تاپ توپ زد و یک شـــوت تاپی بــــر آن توپ زد
تــــو هم خواب و بیداریت توپ شد همه کــــــــار و بیکاریت توپ شد
ندانم چـــرا بهــــــــــــر این فوتبال زنیم اینهمـــــــــه روز و شب بال بال
شدیم اینزمـــــان جمله معتاد توپ شده کله هامان به ابعـــــــــاد توپ
در آنشب که هنگامه ای شد بپا ندیدی که آخر چه ها شد چه ها!
به یک چرت غایب ز میدان شدی و غافل ز اعمـــــــال زیدا ن شدی
(در این بین یک عده تحلیل گـــــــر بگویند انگــــــــــــــار چیز دگـــــــــر
ز گفتار "مارکــــــــــو" حکـایت کنند آز آن جـــــــور دیگـــــــر روایت کنند
نه فحشی به خوار مادر و عم قزی که گویند گفته به "زیزو" ؛ "زی ذی"!
چو ما جمله سرگشته ی این دریم همــــــان به که از بحث آن بگذریم!!)
رسیدم کنون بر سر بحث خــــواب که این دفعه سخت است وپر پیچ وتاب
ز تعبیر؛ خوابت کمی عــاری است که ما بین خواب است وبیداری است
به هـــر حــــــال تعبیر ما نیز ؛ نیز! بــــــــه کجداری آن بگـــویم : مریز!:
اگــــــــر بگذرد زین زمان چار سال و یک جام دیگـــــر بیابد مجـــــــــال –
و تو با رفیقـــــــان شوی هم ایاق ز بهر تماشــــــــــــــــا درو ن اتاق -
گر این بار هم وقت فینـــــــال جام به جای تماشــــــــــا روی در منام -
از آن همدمان و رفیقـــــــان خوش خوری ضربه ی کلّـــه ای فیل کش!
یکی زان میـــــــــان آیدت روبرو زند ضربه ی کله ای چــــــــون زیزو
که چون ماتراتزی شوی کلّه پــــــا و دروازه بـــــــــان را ببینی دو تــــــا!
بگوید تو را: یــــــار بیحــــــال مــن! به هنگام فینال چرت خفــــــــــن؟؟؟
در این شور وغوغا در این قیل و قال ز بی حالی خود نزن ضد حـــــــال!!...