از یک بز گر گله‌ی بیچاره، گر آید

چوپان بزآورده مگر  چاره گر آید!

این منحصر گله ی بز نیست نگارا

در جامعه این قصه به نوعی دگر آید

نوع بشری دارد و در دفتـــــر تاریخ

در هر ورقی غــــور کنی در نظر آید

زین فاجعه پرسی،که چسان آید و گویم

آندم که  خواصی ز بشر بی بصر آید

سرگشته شود  قافله در  تیه ضلالت

بیــــراه دلیلی اگــــــــرش  راهبر آید

بی نـــور بصیرت  نتوان راه سپردن

اندر ظلماتی که تو را صد خطر آید

بر ساحل بینش برســان زورق دل را

تااینکه حق از ورطه ی ابهام درآید

از  راه عناد آنکه به سرمنزل مقصود

خواهد همه با سر رود آخر به سر آید

در حیطه ی «بل هم اضل» حکم الهی است

(در ترجمه: گمراه تر از گاو و خر آید!)

آید اگـــــــــــر از اجنبی غرب ضررها

از اجنبیـــــــــــان وطنی بیشتــــــر آید

باید علـــــم فتنه برافکند و  غمی نیست

گر بر دمـــــــــــل چرکی تن نیشتر آید

از موش دواندن به سر میز   وفاق است

طاعون سیاسی کـــــــه سراغ بشر آید!

ای هموطن از حیلت بدخواه حذر کن

کابلیس لعین را هم از ایشان حذر آید!

بر بند به بازوی وطــــن حِرز وفاقی

تا سِحــــــر بداندیش وطن  بی اثر آید

ما صبر نمودیم بر این طرفه مصائب

یــــــــارب مددی نوبت فتح و ظفرآید...